مطالبه خسارت؛ جبران خسارت ناشی از نقص عملکرد چراغ‌ راهنمایی رانندگی

می‌دانیم هر اصلی استثنایی دارد. در موارد محدودی قانون‌گذار این بار اثبات را از دوش زیان‌دیده برداشته است و برخلاف اصلی که بیان شد، تقصیر را برای مسببِ زیان مفروض دانسته است. در این موارد قانون می‌گوید فرض این است که مسبب مقصر است، اگر نیست خلافش را ثابت کند؛ مانند مسئولیت کارفرما در مقابل کارگر در حوادث ناشی از کار یا ماده ۴۹۵ قانون مجازات اسلامی: «هرگاه پزشک در معالجاتی که انجام می‌دهد موجب تلف یا صدمه بدنی گردد، ضامن دیه است مگر آن که عمل او مطابق مقررات پزشکی و موازین فنی باشد یا….». البته با اخذ برائت و رضایت و … قبل از مداخلات پزشکی، مسئله دستخوش تغییر می‌شود که بررسی آن در حوصله این یادداشت نمی‌گنجد. من هم کمی خسته شده‌ام و شما بزرگواران هم به خوبی متوجه منظور شده‌اید.

 خلاصه آن که در این مطالعه موردی دادگاه معتقد است، همه باید مراقبت کنند تا از اموالشان به کسی زیان نرسد و هر کس باید خسارت‌های ناشی از اموال خود به دیگران را بپذیرد؛ اما این به‌تنهایی برای کنار زدن اصل قانونی مسئولیت مبتنی بر تقصیر کافی نیست. دادگاه این طور می‌بیند که همیشه برای محکوم‌ کردن شخصی به جبران خسارت، وجود تقصیر و این که زیان به وجود آمده ناشی از آن تقصیر است لازم است و استثنایی که بیان کردیم اصل اساسی مسئولیت مبتنی بر تقصیر را زیر سؤال نمی‌برد، بلکه تنها بار اثبات را از دوش مدعی بر می‌دارد.

نهایتاً دادگاه حادثه را ناشی از تقصیر راهنمایی‌ و‌ رانندگی نمی‌داند تا او را محکوم به جبران این خسارت‌ کند. به بیان دیگر علت تصادف را خرابی چراغ تشخیص نمی‌دهد، هرچند که مسئولیت صحیح کار کردن چراغ بر عهده راهنمایی و رانندگی بوده است.

نظر شما چیست؟ 

آیا شما راهنمایی‌ و رانندگی را مسئول خسارت وارده می‌دانید؟

اگر به دلیل خرابی چراغ‌ راهنمایی تصادف کنید به فکر مطالبه خسارت از آن مرجع می‌افتید؟

منبع:

Thomas Kadner Graziano, Andrew Tettenborn, Christopher Booth, Mo – Comparative Tort Law_ Cases, Materials, and Exercises (2018, Routledge) – libgen.li