درس‌هایی از پوکر برای وکلا؛ اهمیت رها کردن شرط‌های بی‌فایده

شرط‌هایی که نمی‌بندید به اندازه شرط‌هایی که می‌بندید اهمیت دارند؛ شاید حتی بیشتر. در پوکر، چون نمی‌توان همه دست‌ها را برد، ضروری است که با داشتن کارت‌های ضعیف، ضرر‌های خود را به حداقل برسانید. بازی کردن هر دست هزینه دارد و هر چه بیشتر در بازی بمانید هزینه بیشتری دارد. بنابراین، زودتر رها کردن یک دست بد، پول بیشتری را ذخیره می‌کند. بیشترین صرفه‌جویی زمانی است که قبل از بستن هر شرطی، دست بد را رها کنید.

این رویکرد، به بازی “محافظه‌کارانه” معروف است و بی‌مشکل نیست، اما بسیار بهتر از گذاشتن چند شرط اولیه و سپس رها کردن بازی در میانه راه است. آن شرط‌های اولیه بیهوده، پول هدررفته هستند و می‌توانند در طول بازی به طور قابل توجهی جمع شوند. معمولاً بهتر است چند دست با پتانسیل برنده شدن را انتخاب کنید و آنها را تا پایان، بازی کنید و بقیه را کنار بگذارید.

کاربرد در وکالت

بسیاری از وکلا نیز به همین مشکل مواجه هستند. به جای نوشتن یک دادخواهی محکم و دقیق، معمولاً شکواییه یا دادخواست را با چندین ادعا پر می‌کنند که بسیاری از آنها تکراری هستند. این کار از ترس از دست دادن یک ادعای معتبر انجام می‌شود. همین موضوع باعث می‌شود که مشاور حقوقی لوایح تجدیدنظر را با تعداد زیادی از استدلال‌های بی‌اهمیت پر کند، به جای اینکه روی چند استدلال خوب تمرکز کند.

اثرات نگارش ضعیف

کتاب‌های راهنما هشدار می‌دهند که ادعاها و استدلال‌های غیرضروری از اهمیت موارد اصلی می‌کاهند. با این حال، برخی وکلا این کار را می‌کنند چون هزینه واقعی آن را نمی‌بینند. هیچ دادگاهی تصمیم خود را به خاطر وجود استدلال بی‌اهمیت تغییر نمی‌دهد، اما این استدلال‌ها می‌توانند فضای مورد نیاز برای استدلال‌های مهم‌تر را بگیرند. در نهایت، نمی‌توان به طور دقیق هزینه نگارش ضعیف را محاسبه کرد، اما قطعاً اثرات منفی دارد.