حال صاحب کارخانه خوب نیست. افکاری مشوش و گم در ذهنش شناورند. سردرگمی و کلافگی امانش را بریده است. تحریم و قیمت سر به فلک کشیده ی مواد اولیه از یک سو و مطالبات بانک از سوی دیگر. حتی فکر مصادره شدن کارخانه و تعطیل شدنش هم قلبش را مچاله میکند.
آجر به آجر این کارخانه برایش یادآور خون دل هایی است که خورده تا این کارخانه سر پا بماند. کارخانه را با نیروی دل و جان بنا کرده و حال آن را مانند یک فرزند دوست می‌دارد.
اصلا خودش و زحمت هایی که برای کارخانه کشیده هیچ! او میدانست که وقتی صحبت از تعطیلی کارخانه است؛ مسئله تنها خاموش شدن چند دستگاه نیست. چه کسی پاسخ گوی امید ناامید شده ی کارگرانی خواهد بود که نان شبشان در گروی چرخش چرخ تولید همین کارخانه است؟
کلافه تر از همیشه به کاغذ و رسیدهای پیش رویش نگاه میکند. هشت میلیارد بدهی به بانک؟ کل موجودی حسابهای کارخانه را هم اگر روی هم بگذاری از دو یا سه میلیارد تومان تجاوز نمیکند. تنها دو قسط عقب افتاده داشتند و حالا طبق قوانینی به دور از عدالت باید تمام اقساط پیش رو را به صورت یکجا می‌پرداختند. ذهنش پر از بلاتکلیفی، تاریکی و بن بست است.
اکنون مدتی گذشته و او از هیچ تلاشی برای پلمپ نشدن کارخانه دریغ نکرده است. اما هیچکدام از این تلاش ها و به این در و آن در زدن ها نتیجه ای به دنبال نداشت. اتفاقی که از آن واهمه داشت افتاد و کارخانه توسط بانک مصادره و پلمپ شد. با خودش فکر میکند که کاش حداقل کارخانه تعطیل نمیشد و روزی که کارخانه پلمپ شد مجبور نمیشد نگاه های نگران و پر از حرف کارگران را ببیند.
آینده نامعلوم است و او حتی از فکر کردن خسته شده. با این حال هنوز کورسویی از امید در قلبش سوسو میزند. کسی چه میداند؟ شاید روزی گره های این کلاف در هم پیچیده باز شود و همه چیز بازگردد به روال روزهای خوش سابق.
چنانچه تسهیلات گیرنده، اقساط را در سررسید مقرر پرداخت ننماید باقی مانده اقساط تبدیل به دین حال شده و بانک حق مطالبه تمامی حقوق خود را به صورت یکجا خواهد داشت.
این شرط به عنوان شرط ضمن عقد، در قراردادهای بانکی وجود دارد. در حالی که لزوم عادلانه بودن قراردادهای بانکی در سال ۱۳۹۰ وارد نظام حقوقی ایران شد. معالوصف؛ به نظر میرسد شرط پیش گفته شده مغایر عدالت و لزوم عادلانه بودن قراردادها است.
