توضیحی درباره توافق‌نامه‌های اصلی (Master Agreement)
توافق‌نامه‌های اصلی، دسته‌ای از قراردادها هستند که مجموعه‌ای از شرایط را برای چندین معامله بین طرفین تعیین می‌کنند. می‌توان این توافق‌نامه‌ها را به یک سطل تشبیه کرد که همه کارهای مشترک طرفین در آن قرار می‌گیرد. انواع مختلفی از توافق‌نامه‌های اصلی وجود دارد، از جمله توافق‌نامه‌های تأمین و خدمات.
هر نوع قراردادی می‌تواند به یک توافق‌نامه اصلی تبدیل شود. برای اینکه یک توافق‌نامه به عنوان “اصلی” تلقی شود، باید شرایطی را فراهم کند که بر معاملات فردی طرفین حاکم باشد. توافق‌نامه‌های اصلی شامل موارد زیر هستند:
- بیانیه‌ای که توافق‌نامه اصلی و تمامی اسناد معاملات را به عنوان یک توافق‌نامه واحد تعیین می‌کند.
- فرآیندی برای چگونگی انجام معاملات (مانند روش‌های سفارش خرید).
- نحوه ارتباط معاملات فردی با توافق‌نامه اصلی، از جمله زمانی که تضادهایی بین آن‌ها وجود دارد.
- سایر شرایط درباره مفاهیم کلی که به هر معامله فردی و تمامی معاملات به عنوان یک کل اعمال می‌شود.
جزئیات هر معامله (تعداد، ویژگی‌ها، زمان تحویل) در اسناد سفارش جداگانه مشخص می‌شود.
مثال
فرض کنید یک شرکت تولیدی و یک شرکت توزیع‌کننده تصمیم به همکاری دارند. آن‌ها می‌توانند یک توافق‌نامه اصلی تنظیم کنند که شرایط کلی همکاری مانند قیمت‌ها، زمان‌های تحویل، مسئولیت‌ها و سایر موارد را تعیین می‌کند. سپس برای هر سفارش جدید یا معامله خاص، اسناد جداگانه‌ای تهیه می‌شود که به توافق‌نامه اصلی ارجاع می‌دهند و جزئیات آن معامله خاص را مشخص می‌کنند.
اصول ارتباط قراردادی
این نکته درباره اصل “ارتباط قراردادی” است و به معنای این است که یک قرارداد فقط برای طرفین آن الزام‌آور است.
برای دلایلی که کاملاً مشخص نیست، بسیاری از قراردادها یک طرف قرارداد را به عنوان “شرکت الف و شرکت‌های وابسته‌اش” معرفی می‌کنند. به این صورت، هر شرکت وابسته نیز به عنوان طرف قرارداد محسوب می‌شود. اما زمانی که به صفحه امضا نگاه می‌کنیم، فقط شرکت الف امضا می‌کند و هیچ قسمت امضایی برای شرکت‌های وابسته وجود ندارد.
چگونه ممکن است شرکت‌های وابسته به قرارداد متعهد باشند در حالی که آن را امضا نمی‌کنند یا با شرایط آن موافقت نمی‌کنند؟ پاسخ کوتاه این است: نمی‌توانند.
برای انجام این کار به درستی، باید نیازهای خود را در نظر بگیرید:
- آیا شرکت‌های وابسته نیاز به طرف قرارداد بودن دارند؟ اگر بله، آن‌ها را نام ببرید و از آن‌ها بخواهید که امضا کنند. اگر این کار سخت است، شرکت الف باید نمایندگی کند که به عنوان نماینده آن‌ها اختیار دارد و از طرف آن‌ها امضا کند.
- اگر شرکت‌های وابسته نیاز به حقوق دارند اما تعهدات نداشته باشند، آن‌ها را به عنوان ذی‌نفعان ثالث معرفی کنید و محدوده حقوق آن‌ها را تعیین کنید.
- اگر شرکت‌های وابسته تعهدات را اجرا کنند اما حقوقی نداشته باشند، آن‌ها را به عنوان پیمانکار فرعی معرفی کنید، هرگونه محدودیت در واگذاری وظایف را مشخص کنید و اعلام کنید که شرکت الف مسئول اقدامات آن‌هاست.
اما لطفاً فقط شرکت‌های وابسته را در پاراگراف اول قرارداد معرفی نکنید. این کار باعث ایجاد ابهام می‌شود. قراردادها باید شفافیت ایجاد کنند.
ساختار معاملات متعدد
این نکته به بررسی مسائل ساختاری اساسی در زمانی که طرفین چندین معامله انجام می‌دهند، می‌پردازد.
اگر فروشنده و خریدار تنها یک معامله برنامه‌ریزی کرده باشند، قرارداد پیچیده نخواهد بود. فروشنده محصول را می‌فروشد، خریدار مبلغ را می‌پردازد، مفاد استاندارد اضافه می‌شود. تمام شد!
اما زمانی که فروشنده و خریدار چندین معامله را پیش‌بینی می‌کنند، باید تصمیم بگیرند که آیا این معاملات را تحت یک قرارداد واحد انجام دهند یا چندین قرارداد ببندند؟ با هر دو ساختار، طرفین می‌توانند محدودیت‌های مسئولیت، اولویت اسناد، پیش‌فرض‌ها، مجوزها و سایر شرایط را به هر نحوی که می‌خواهند تنظیم کنند.
بزرگترین تأثیر که نمی‌توان آن را تنظیم کرد، این است که در صورت ورشکستگی چه اتفاقی می‌افتد. در برخی کشورها، قوانین ورشکستگی مقرر می‌کند که بدهکاران ورشکسته می‌توانند قراردادهای فردی را پذیرفته یا رد کنند. اگر یک قرارداد واحد با طرف مقابل داشته باشید و آن‌ها ورشکست شوند، طرف مقابل باید تمام معاملات را به صورت یکجا پذیرفته یا رد کند. اما اگر چندین قرارداد داشته باشید، بدهکار می‌تواند برخی از قراردادها را رد کرده و برخی دیگر را پذیرفته کند، هیچ پاسخ درست یا غلطی وجود ندارد. وقت بگذارید و تصمیم بگیرید که کدام سناریو را برای معاملات خود می‌خواهید.
منبع:
Frederick, L. (2022). Practical Tips on How to Contract: Learn How to Draft and Negotiate from a Former Big Law and Tesla Commercial Contracts Lawyer. How to Contract LLC.
