مسئولیت بانک در ارائه اطلاعات نادرست: ماجرای سرمایه‌گذاری فرانک

فرانک فکر می‌کرد با سرمایه‌گذاری در هتل لوکس «برلین» به سود بزرگی دست خواهد یافت. او هرگز تصور نمی‌کرد که در نهایت بخش عمده‌ای از سرمایه‌اش را از دست بدهد.

همه چیز از یک پیشنهاد جذاب شروع شد. مشاور مالی فرانک، به او پیشنهاد سرمایه‌گذاری در هتل جدیدی را داد که توسط متیو، تاجر معروف، ساخته شده بود. برای اطمینان‌دادن به فرانک، نامه‌ای از بانک به او نشان داد که روی سربرگ رسمی بانک نوشته شده بود.

در این نامه آمده بود: «هتل برلین، هتلی لوکس با ۴۴۰ تخت خواب است که با تمام استانداردهای بین‌المللی مطابقت دارد. مراسم افتتاحیه این هتل با حضور شخصیت‌های برجسته محلی از جمله نمایندگان کلیسا و شورای شهر برگزار شد. مالکیت این هتل به طور کامل متعلق به متیو است. 

متیو در تعاملات تجاری‌اش با ما همیشه موفق بوده و خود را به‌عنوان یک هتلدار فعال و کارآمد اثبات کرده است. دارایی‌های دیگری نیز دارد، از جمله یک هتل بزرگ دیگر و دو مرکز آب‌درمانی. او اکنون برای توسعه بیشتر نیاز به تأمین مالی دارد و بانک ما هم به او وامی کلان داده است. البته به دلیل افزایش شدید هزینه‌های بالا ساخت‌و‌ساز، نقدینگی او در حال حاضر ناپایدار است.»

فرانک، با اعتماد به اطلاعاتی که از بانک دریافت کرده بود، ۱۳۰,۰۰۰ مارک آلمان را به مشاور مالی‌اش داد تا در این پروژه سرمایه‌گذاری کند. اما او نمی‌دانست که این اطلاعات نادرست و گمراه‌کننده است.

متیو روز‌به‌روز بیشتر در مشکلات مالی فرو رفت و چند ماه بعد، اعلام ورشکستگی کرد. فرانک تقریباً تمام سرمایه‌اش را از دست داد. او که احساس می‌کرد فریب‌خورده، از بانک شکایت کرد و درخواست جبران خسارت داد.

دادگاه با بررسی مدارک و شواهد، بانک را مسئول ضرر و زیان فرانک دانست و دلایل زیر را برای این تصمیم ارائه داد:

۱. اطلاعات نادرست و گمراه‌کننده: بانک اطلاعاتی را ارائه داده بود که بسیار تمجیدی و تبلیغاتی بود و به‌عمد به‌گونه‌ای تنظیم شده بود تا هتل برلین را به‌عنوان یک سرمایه‌گذاری مطمئن نشان دهد.

۲. پنهان‌کردن حقایق مهم: بانک بخشی از حقایق مهم را پنهان کرده بود. اشاره به دو مرکز آب‌درمانی این تصور را ایجاد می‌کرد که مراکز آب‌درمانی دارایی‌هایی هستند که در صورت بروز مشکلات مالی برای متیو در دسترس فرانک هستند و او می‌تواند از محل آنها سرمایه‌اش را جبران کند. در‌حالی‌که هر دو مجتمع به‌عنوان وثیقه وام دیگری در رهن بودند.

۳. اطلاعات نادرست در مورد تسهیلات: بانک در نامه خود بیان کرد که متیو یک وام کلان جاری با آن‌ها دارد که این مطلب نیز نادرست بود؛ زیرا این وام قبل از ارائه اطلاعات به فرانک تسویه شده بود.

۴. عدم افشای اطلاعات مهم: بانک باید اعلام می‌کرد که متیو هیچ هزینه‌ای برای تجهیز هتل یا مراکز آب‌درمانی پرداخت نکرده بود.

۵. اهمیت نظر کارشناسی بانک: فرانک با اتکا و اعتماد به نظر کارشناسی بانک سرمایه‌گذاری کرده بود و بانک باید می‌دانست که این گزارش ممکن است به یک سرمایه‌گذاری کلان منجر شود.

۶. تعهد بانک به ارائه اطلاعات درست: بانک باید اطلاعات درست و کاملی ارائه می‌داد، اما این تعهد را نقض کرده بود. بانک در این موقعیت می‌دانست یا حداقل می‌بایست می‌دانست که اطلاعات حذف شده برای تصمیم‌گیری سرمایه‌گذار بسیار مهم است.

در نهایت، دادگاه بدوی بانک را مسئول زیان وارده به فرانک تشخیص داد و تجدیدنظرخواهی بانک نیز پذیرفته نشد. این ماجرا نشان می‌دهد که اعتماد به اطلاعات نادرست می‌تواند چه عواقب سنگینی داشته باشد.